Orang Utei

Eergister was hier de voetbalwedstrijd. Ik ben helemaal geen voetbalfan maar het had juist zo leuk geweest dat ik iets had gehad om trots op te zijn! Stelletje sukkels hebben het weer helemaal verpest. Ik heb de wedstrijd niet echt bekeken want Koko had ook een fles whiskey gekocht en toen het 2-1 werd heb ik de tv maar uitgezet. Hopeloos. Maar het was wel heel gezellig. Koko vertelde over Myanmar, en dat hij bang is dat hij nooit een goede vrouw zal vinden. De gemiddelde leeftijd in Myanmar is 65 zegt hij, en hij is al 31 dus hij is al heel oud. Dat is ook zo gek, dat hij relatief veel ouder is! Hij kauwt op Bitei, dat maakt zijn tanden helemaal rood. Het is een soort nootje en tabak in een blad gerold, en daar kauwt hij dan de hele dag op. Koko is echt een soort indiaan, hij kent alleen maar de middle of nowhere.

Naast onze boerderij is een andere boerderij met meer mensen uit Myanmar, dat is de refugee home van de Karen people. Zij werken en wonen met zijn allen in 1 boerderij, en ze krijgen niks betaald omdat het refugees zijn. Koko heeft me daar een paar keer mee naar toe gekomen en elke keer als ik daar kom zijn ze zo ontzettend lief. Ze brengen me thee en appels en iets wat tussen een appel en een peer inzit en een of ander goedje wat gemaakt is van nootjes en theebladeren en knoflook (als je de knoflook wegdenkt is dat best lekker), en als ik 2 happen van iets neem gaan ze ervan uit dat ik meer wil dus dan brengen ze me nog meer. En ik mag niks helpen opruimen, ondanks dat de hele kamer bezaait is met bordjes en bekers aan het einde van de avond. Afgelopen week lieten ze me een video zien die een van de Karen soldaten heeft gemaakt in de warzone. Ik kan het niet omschrijven, maar het ging over een jongen van 17 en hij was per ongeluk op een landmijn gaan staan dus je zag een stuk bot uitstekken enzovoorts. Ondanks dat ik in Maleisie ben, ben ik nu eigenlijk meer in de cultuur van Myanmar.

Mensen noemen mij Orang Utei, wat white people betekent. Als ik door de straten loop kijkt iedereen naar me, en jongens op motors roepen hey, hey! en soms maken mensen stiekem foto's. Gister was ik met Koko in de supermarkt want Koko wou pasta proeven. De vrouw achter de balie vroeg: ' You cook for them?' En toen begon ik te lachen en ik zei ' No, I can't cook, Koko cooks!'. Toen begon ze me toch een potje te lachen! En Koko keek een beetje naar me alsof ik dat niet mocht vertellen, en die vrouw ging helemaal stuk. Ik vond het alleen maar beledigend, dat een vrouw denkt dat alleen de vrouw kan koken.

Eergisteravond was ik ook aan het vertellen over dat ik oppas bij Bibi en Job en Thijs en toen opeens begon Koko opeens heel hard te lachen en toen zei hij ' sometime sometimes I want to laugh your face. You don't have this?' En hij wees naar zijn wenkbrauwen. En bedankt. Maar toen ik met oogpotlood mijn wenkbrauwen zwart had gemaakt kwam hij toch inderdaad tot de conclusie dat mijn hoofd beter is zonder wenkbrauwen. Later zei hij zelfs dat ik eerst heel gek eruit zag maar dat hij me nu wel mooi vond. Dat vond ik dan wel weer lief.

Het gaat denk ik moeilijk zijn om de boerderij te verlaten maar ik heb er ook wel weer zin in, om de rest van Maleisie te ontdekken. :)

xxx