Heaven

Afgelopen week was ik op Pulau Pangkor. Het mooiste eiland dat ik ooit heb gezien. Palmbomen, apen, jungle, schildpadden, katten, geweldig mooie stranden waar geen kip is... En natuurlijk een chinese tempel met een enorm groot Donald Duck beeld voor de ingang. Op een avond besloten mijn kamergenoten, Ben the American, Swiss Chris, Sandrine, en ik om te gaan nachtzwemmen. Het strand was zo'n honderd meter bij ons hostel vandaan en het water voelt alsof je in het zwembad duikt. Normaal gesproken staat het water heel hoog maar nu was het zo'n 1,5 meter lager dus je kon superver de zee inlopen voordat het tot aan je kin stond. Dat betekende dat we ver bij alle andere mensen en het strand vandaan waren dus het was heel donker, en zo kwamen we erachter dat er fluoriserende algen in het water zaten! Die zag je alleen als je het water bewoog dus als je zwom leek het net of er vuur uit je armen schoot of dat de vonken uit je vingers sprongen. ik heb een kwartier lang alleen maar rondjes om mezelf gezwommen en ernaar gestaard.

Toen we uiteindelijk uit het water kwamen zagen we dat een ander eilandje, dat normaal ongeveer 150 meter in de zee lag, opeens een stuk dichter bij was door het lage water dus we besloten om te proberen om er naar toe te zwemmen. Bleek dat het helemaal niet nodig was om te zwemmen want waar het water normaal gesproken tot ver boven mijn hoofd kwam, kwam het nu amper tot aan mijn billen dus we konden zo naar de overkant lopen. Heel in de verte was er onweer, dat lichtte de hemel op en de contouren van de wolken ervoor, en boven het eiland stond de maan. We hebben een plekje opgezocht op de rotsen en in stilte genoten. Ik realiseer me nu dat ik nooit kan omschrijven hoe bijzonder het was maar ach, ik heb het geprobeerd.